Artık perşembe akşamları Kardeş Payı’nı izledikten sonra bloga bi şeyler çiziktirmeye niyetliyim, after partye bekleriz, hiçbir reklam fırsatını kaçırmam.
Baştan söyliyeyim, Beşiktaşlıyım. Ali,
Metin, Feyyza ve Karapençe VIP Kırahathanesindeki formalar galp ben. That’s the
way, I like it
O müthiş sahne geçişlerini, Ahmet’in
mimiklerini hatta Murat’ın dişlerini bile özlemişim. Bir de Ali İhsan Varol
farkındalığı diye bi şey varmış, algıda ilk onu seçtim. Şunu söylemeliyim ki,
Kardeş Payı ile İşler Güçler’in spiralleri hatta fontları bile aynı ama
“insanlığa barış ve dirayet getirecek bambaşka ve muhteşem” bi proje olmuş
Kardeş Payı
Ben bu üniversite terk hikayelerine, bi de
açıköğretim işletme muhabbetlerine de a-acayip tav oluyorum. Hala bitiremediğim
ekonomi üniversitesini, ben terkettim de o beni terk etmedi, içime içime
ağlayıp, kocaman kahkahalar atıyorum o sahnelerde. 100 liraya yemin etmiş
müşavirim, 98 lira giderinle demogojinin dibini deldin.
Kardeş olmanın bazı gerekleri vardır, misal bi saf arkada da olsa birlikte dinlenen Cuma hutbesini de bölüşmek paylaşmak gerekir zor zamanlarda. "Bekle deyip en iyisini verir"den kasıt 87 yaşında hayatın anlamını keşfetmek olmasa gerek. Bu saatten sonra senin için after party sabah namazını kaza etmekten öteye geçemez dediğiniz dede(!) parmağına musluk kapağından yüzük yapmış ya la.
Keşke Mozart kırmızı mercimeğe dair bi şeyler besteleseymiş, durup dururken laf sokuyorlar arkadaş. Saçı ayrı kendi ayrı şifre çözenler varmış bir de, içimize içimize güldük eyvallah
Benim
gülüşüm hiçbi zaman bi 22 Haziran olamadı zaten, 14 Kasım 1984'den beri yaprak
kıpırdamıyor yüreciğimde. Ama mucit kardeşlerden umutluyum. Bize her yer Taksim…
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen